'.za moją i twoją miłość.

raisanikita

p r o l o g.
`Dotknęłaś mojego serca, dotknęłaś mojej duszy
Zmieniłaś moje życie i moje cele...`
***
Złapałem ją za rękę. Jej szare oczy były pełne przerażenia, jednocześnie błyszczały od łez. Posłałem jej pocieszający uśmiech. Na tylko tyle było mnie stać w tym momencie...
Wiedziała, że robi źle. Ja również byłem tego świadomy, jednak nie umiałem się powstrzymać.
Przez chwilę miałem wrażenie, że jestem kuloodporny, że mogę przenieść cały świat na swoich rękach, oddalić front, zostać z nią jeszcze przez chwilę...
Nagle usłyszałem czyjeś kroki.
Wiedziałem, że to już koniec.
Czułem jej oddech na mojej szyi, złapała mnie mocniej za rękę.
-Kocham cię - szepnąłem do niej. Popatrzyła na mnie tak, jak nigdy nie patrzyła... Zamiast zwykłego, filozoficznego błysku w oczach płonął żywy ogień.
-Ja ciebie też - odszepnęła, przysuwając się do mnie.
Wkroczyli.
Śmierć była tak blisko...

---
Czyli ruszam. Prosiłabym o wszystkie szczere opinie, co poprawić, co można dodać oraz co usunąć.
Z góry jestem wdzięczna.
Dodatkowo pytanie : Gdy będę dodawała nowy rozdział, mam edytować tego posta czy wysyłać całkowicie nowego...?

nimrod.

Podoba mi się. Nie lubię zbytnio takich tam romantycznych i w ogóle, ale Twój tekst mi się spodobał, dobrze piszesz. Ktoś mógłby się przyczepić, że za mało i że za tajemniczo, ale ja nie mam nic przeciwko, bo sama często tak piszę. Ale jakoś za dużo wielokropków, wystrzegaj się ich częstego używania, bo potem, jakbyś coś gdzieś chciała na konkurs oddać, czy coś, to się będą przyczepiać.
I proponuję wysyłać nowego posta za każdym razem.

Kanashimi

A ja lubię, jak jest zebrane w jednym, tylko ładnie oddzielone. Ale tutaj to Twój wybór.
Właściwie o Twoim talencie literackim za wiele powiedzieć nie mogę, bo tekstu jest bardzo mało, ale niewątpliwie jakiś masz. Zdania są ładnie sformułowane. Lekko i przyjemnie się czyta. Trzymaj tak i wstawiaj następny rozdział.

Korneliusz

Nie no, zapowiada się ciekawie. Edytuj pierwszego posta jak coś. Narazie nie mam poprawek.

Break

Dobrze że krótkie bo przeczytałam w całości. Wiesz takie romantyczne teksty to mnie nie kręcą. Wydaje mi się że to dobre, może nawet i bardzo. Ale nie dla mnie.

MsCoccaine

Fajny masz styl, piszesz bardzo poetycko i to jest naprawdę przyjemne w czytaniu. Anyway, uwielbiam takie romantyczne bzdety, więc mam nadzieję, że będziesz to kontynuowała.
Wiesz, ale ja myślę, że lepiej wysyłać nowego posta, Korneliuszu, wtedy będzie można zawsze to przeczytać od początku..

raisanikita

r o z d z i a ł 1 .
`Nie jest za późno,
Pomyśl,co by się stało,gdybyś zmienił rolę,którą grasz w swym życiu`.
***
Malutka blondynka usiadła na ławce obok zdecydowanie od niej starszego chłopca, który uśmiechnął się szeroko w jej stronę.
-Johann, wiesz, że już tutaj nie wrócę...? - zapytała smutno.
-Dlaczego? - również zmarkotniał.
-Mama kłóci się z tatą, wracam do Polski.
-Przecież jesteś Niemką! - oburzył się, a na jego twarzy malował się wielki rumieniec.
-Nie, głuptasie! - zaśmiała się. - Jestem Polką, tylko mieszkam tutaj od paru lat, a teraz wracam, bo tak chce mamusia.
-Ale imię masz niemieckie - mruknął.
-Nie, nie - pokręciła głową. - Przecież Adele to nie jest imię stąd. Mama mówi, że jest po prostu zniemczone, cokolwiek to znaczy. W domu mówią na mnie Adela.
-Kiedy wyjeżdżasz? - spojrzał na nią swoimi zielonymi oczami.
-Jutro... - powiedziała, a na jej drobnych policzkach pojawiły się łzy
-Nie płacz! - próbował ją pocieszyć. - Zobaczysz, będzie dobrze.
-Ale nie chcę cię zostawiać - wtuliła się w niego. - Pewnie o mnie zapomnisz i ożenisz się z Hildą.
-Nigdy! - udał oburzenie.
-Dlatego dam ci to - wydawało się, jakby tego nie usłyszała. Po chwili ściągnęła z siebie wisiorek i podała mu go. - Jak będziesz to nosił, to cię poznam.
-Ja dla ciebie nic nie mam - wyraźnie się strapił.
-Nic się nie stało - uśmiechnęła się do niego szeroko. - Po prostu to noś, a zobaczysz - kiedyś znowu na ciebie wpadnę. I będę twoją żoną! Wtedy będę już tak stara jak ty.
-Nie jestem stary! Tylko o 5 lat starszy - wyraźnie się obraził.
-No okej - pocałowała go w policzek. - Skoro tak uważasz, to tak jest. Ty tu rządzisz.
***
-Adela! - usłyszała wołanie matki z przedpokoju. Ruszyła zaciekawiona, co mogło tam być.
-Tak? - wyjrzała przez drzwi.
-List - wręczyła jej pogiętą kopertę. Blondynka otworzyła oczy ze zdziwienia, otwierając go.
Był od Johanna...
'Kochana Adele!
Wiem, że pewnie zmieniłaś imię na polską formę, ale dla mnie zawsze będziesz Adele przez 'e' na końcu i kropka. Pół roku szukałem Twojego adresu, ale w końcu się udało.
Pamiętasz mnie jeszcze? Wtedy, kiedy mieszkałaś w Berlinie razem odkrywaliśmy miasto. Miałaś 15 lat mniej, ale... mam nadzieję, że coś Ci zostało w pamięci po naszych przygodach. Do tej pory mam tę bliznę na ramieniu, z której ciągle się śmiałaś.
Nawet nie wiesz, jak zmieniło się pod Twoją nieobecność. Słońce już nie świeci tak mocno, jak kiedyś, nie ma już tych jabłoni, na które Cię podsadzałem, żebyś ściągała jabłka. Dom Twojego ojca wyburzyli 5 lat temu, teraz mieszka razem z nową żoną (nawiasem - okropna jest!) w Monachium. Pamiętasz jeszcze Hildę? Teraz to pani Frederich, wielka małżoneczka Rufusa. Co on sobie ubzdurał? Szczerze mówiąc, Ulke jest już ładniejsza. Chociaż i tak najśliczniejszą dziewczyną z naszej berlińskiej 'paczki' byłaś Ty.
Dostałem powołanie do wojska. Nie wiem, czy się cieszyć, czy smucić, ale raczej będę szczęśliwy. W końcu walczę za ukochany kraj, prawda? Może dzięki temu kiedyś znowu Cię spotkam?
Jestem strasznie ciekawy, jak wyglądasz, jak Ci się żyje, co lubisz i czy dalej boisz się ciemności. Dalej masz takie dołeczki w policzkach? Ciągle cudownie rysujesz? Wciąż chcesz zostać lekarzem?
Odpisz, proszę... Mam nadzieję, że gdzieś kryję się w zakamarkach Twej pamięci.
Wiecznie twój,
Johann Herrick'.
Łzy spadały jej na list.
Spojrzała na jego adres.Mieszkał tam, gdzie 15 lat temu.
Przed tą samą ławką, na której go pożegnała.
Jej pierwsza, dziecięca, bardzo dziecięca miłość.
Miała 5, on 10 lat. Mieszkali obok siebie, ich ojcowie razem pracowali w fabryce. Ciągle go pamiętała, ale że on ją...
Wpadła matce w ramiona, nie mogła powstrzymać emocji.
***
Jak obiecałam, dodałam 1. rozdział.
Dziękuję za wszystkie opinie, bardzo miło mi jest :3.
Jeżeli mam usuwać tego posta i wstawiać do pierwszego, to po prostu powiedzcie, a to zrobię*hihi*.

Kanashimi

Tak mi się wydaję, że dialogi się jakoś tak... szybko toczą. Ale ogółem fajnie, fajnie. Mogłabyś powtrącać jakieś opisy między wypowiedzi bohaterów i byłoby gitez, a nawet majonez. Ciekawy pomysł, ale 30 lat... to tacy... starzy malutcy XD

MsCoccaine

Oh jak ja nie lubię takich ciągłych dialogów! Czemu nie dałaś pomiędzy nie jakiegoś dłuższego opisu? Whyyy? Sad (1)

nimrod.

Hmm, prolog mi się bardziej podobał, ale ten rozdział też jest niezły.