wesoła twórczość

nimrod.

Rozdział 8
Intryga się zagęszcza

Ósmego dnia wakacji naprawdę musiałem ochłonąć. Przez te siedem dni, co były wcześniej, doprawdy wiele się zdarzyło. Musiałem to wszystko przemyśleć.
A więc w mieście zostaliśmy z naszej paczki ja, Ramona, TEC i Indianin. Indianin nagle ma śliczną i mega fajną dziewczynę (która marzy o swataniu gejów, ale mniejsza z tym),z którą niedługo gdzieś wyjeżdża na wakacje. Ramona najpierw się do mnie przytuliła, następnego dnia pocałowała, a potem zaczęła mnie unikać. I jest dla mnie jak narkotyk, tak, to ważna kwestia.
A TEC? Jeszcze jakieś półtora tygodnia temu zarzekał się, iż on wcale, a wcale NIE LUBI Rokmena. Zresztą, jak my wszyscy, ale to wina tego bachora Brata. Ale Rokmen to zawsze mi wyglądał tak jakoś gejowato. Znaczy, może tak nie wyglądał, ale tak się trochu zachowywał. A może TEC jest bi? No bo w końcu było to śpiewanie Ramonie, że lekko ścisza głos, lekko poprawia grzywkę i takie tam.
No i jest jeszcze Młoda. Młoda ma chłopaka o dziwnym imieniu, który też wygląda jak jakiś pedał. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby się okazało, że wcześniej z Rokmenem chodził, serio.
.xxxxx.
Usłyszałem dzwonek mojej komórki. Chyba cud się stał. Toż to Ramona dzwoni! Odebrałem pośpiesznie.
- Tak, słucham?- powiedziałem. Po chwili pomyślałem sobie, że lepiej by było, gdybym zakrzyknął 'Ave!' czy po prostu 'Cześć!', a nie wyjeżdżał z jakimś -o zgrozo!- prawie-że-oficjalnym powitaniem.
- Masz dzisiaj czas?- spytała od razu Ramonka. Nawet się nie przywitała, och.
- Dla Ciebie zawsze.
- To dobrze, bo ja o tym właśnie chciałam.
Oj niedobrze, niedobrze. Powie mi, że to był błąd i że żywi zaiste szczerą nadzieję, iż nic sobie nie pomyślałem. Oj niedobrze, niedobrze.
- Jesteś tam?
- Tak, jestem Ramonko.
- A więc bądź w parku przy tej ławce o... no, powiedzmy szóstej. Żegnaj.
I się rozłączyła.
Żegnam? Żegnam? Czy to ma być wprowadzenie do dalszej rozmowy? Och. Już sobie wyobrażam, jak moje rockowe serce pęknie na miliony kawałeczków. A nie powinienem sobie tak wyobrażać, nie, nie, nie.
.xxxxx.
No, powiedzmy, szósta.
A więc jestem w parku.
Przy tej ławce.
A Ramony nigdzie nie ma. Dzwonię do niej- nie odbiera. Naprawdę, doprowadzi mnie do szału prędzej, czy później. Ale chyba prędzej.
Czekałem.
Tak, to jest park.
Tak, to jest ta ławka. Przy której się najczęściej zbieramy, rozmawiamy, przy której spotkaliśmy stado plastików.
Tak, jest szósta. Nawet już po szóstej. Ale się nie spóźniłem, tylko czekam. Długo. Już przed szóstą tu byłem.
Usłyszałem, że przyszedł sms. Ramona. Nie może przyjść i przeprasza.
Niedobra Ramona.
Pewnie mnie nienawidzi, ale na początku nie chciała mi zrobić przykrości, lecz teraz już jej jest wszystko jedno.
Doprawdy niedobra Ramona.
.xxxxx.
Wracałem powoli do domu. I rozmyślałem. Do tych rozmyślań natchnęły mnie dwa pedały leżące przy chodniku. Ciekawi mnie, czy właściciel roweru, od którego odpadły, zauważył ich brak, czy jest może jakimś outsiderem i jazda bez pedałów mu nie przeszkadza.
Więc rozmyślałem. Może zostanę gejem i odbiję Młodej jej chłopaka? To był iście szatański plan. Ale nie no, Chłopak Młodej naprawdę wygląda jak pedał. I jest brzydki. Ale może jak poczytam jego twórczość, to będę miał o nim inne zdanie. Tak przynajmniej Młoda dzisiaj rano stwierdziła. I coś wspominała, że ma niską samoocenę, bo czegośtamczegoś nie umie dobrze oddać, nastroju chyba.
Kiedy tak szedłem rozmyślając o pedałach, znów zobaczyłem pedały. Jakaś dwójka się obściskiwała na ławce w parku. No ja Was proszę. Tak, tak, tolerancja. Nawiasem mówiąc to tak, tak, wiem, że słowa 'pedał' tak w ogóle nie powinien używać, ale jakoś wyszło, trudno. Wracając jednak to tej tolerancji... Tak, tak, tolerancja. Jestem tolerancyjny. Ale no ja Was proszę. Na ławce w parku?
Ciekawe, czy TEC i Rokmen (jeśli jednak są gejami, czy tam bi) też się tak obściskują cały czas.
O, chwila.
Toż to byli TEC i Rokmen.
----------------------
rozmowa telefoniczna jest ble & fuj
zakończenie jest głupie
miało być lekko i zabawnie, a wyszło żałośnie i imoł
i tak w ogóle to jest brzydkie, bo nie umiem pisać
...dlatego więc dedykuję Kornelkowi

Kanashimi

Bosko, zaiste. I nie wiem, co więcej powiedzieć.

nimrod.

Przesadzasz, Karolciu. I nie zaprzeczaj mi teraz.

Korneliusz

To może ja zaprzeczę.
Największym plusem Twojej twórczości jest pomysł. Bowiem pomysł jest śweitny, fantastyczny i genialny. Doprawdy. Mogłaś to trochę doszlifować, ale i tak jestem pomysłem zaiście zachwycony. To zakończenie takie epickie...
Oczywiście dziekuju tobja za dedykejszyn, to dla mię zaszczyt. Ale nie pisz w każdym rozdziale, że chłopak o dzinwym imieniu, patrz: Chłopak Młodej; jest brzydki i wygląda jak pedał, ph!

nimrod.

Och i ach, teraz powinnam się wzruszyć i przejrzeć na oczy, iż jestem zaiste świetną 'pisarką'?
Noale muszę o tym często wspominać, żeby nikt nie zapomniał, kto był mą inspiracją do stworzenia tejże postaci ^^

Korneliusz

Niekoniecznie, ale podbudować się powinnaś. W moim przekonaniu przynajmniej.
Och, a jakże. Starasz mi się w ten sposób wytknąć, że jestem brzydki i wyglądam jak pedał. Urocze. Nie zdziw się, jak zaraz skoczę z balkonu.

nimrod.

Nie skacz! Kto będzie wtedy nocami wysłuchiwał opowieści o moich kolegach ?

Kanashimi

Weź napisz w końcu ten nowy rozdział. Bo się fochnę i przestanę publikować, jeśli w ogóle coś kiedyś jeszcze napiszę.

Korneliusz

No, to może się zastanowię. Ale publikuj coś, no już.

nimrod.

Rozdział 9
nie mogę tego wyjaśnić

Ramona wyjechała na wakacje dziewiątego dnia wakacji. Indianin i jego dziewczyna mają jechać niedługo do Francji. O Tym Emo Chłopcu wspominać nie będę.
Młoda zmusiła mnie do przeczytania literackiej twórczości wybranka jej młodzieńczego serca. Podniecała się tym, że jakiejś jej koleżance to się mega mega mega podobało i ogólnie tej koleżance się podoba jeszcze bardziej niż jej samej chyba i że jeszcze Karolina to czytała (nawiasem mówiąc, nie wiem skąd Młoda zna Karolinę, noale) i że też jej się podobało. A z tą koleżanką, to chyba nawet wiem, która. Chyba taka ode mnie o rok młodsza, od młodej o rok starsza, taka nawet nawet, tylko mało towarzyska jakaś.
Wracając jednakowoż do twórczości Chłopaka Młodej... No cóż, on osobiście twierdził, iż ta twórczość jest dupna... A nawet DUPNA. Nie wierzę, że to mówię, ale mej osobie się to spodobało. Znaczy- nie to, że Chłopak Młodej uważa, że jest to dupne, znaczy DUPNE, ale spodobała mi się ta niby DUPNA twórczość jego. Czytywałem co prawda lepsze rzeczy, lecz koszmarnie nie było.
Kiedyś też Koleżanka Młodej dawała mi swoją twórczość do przeczytania. No cóż, zacznijmy od tego, iż Koleżanka Młodej uważała swą twórczość za beznadziejną i po prostu 'brzydką', a nawet 'bżytką'. Mym zdaniem to taka bardzo beznadziejna nie była, lecz wiele do życzenia pozostawiała.
.xxxxx.
Postanowiłem udać się do domu Tego Emo Chłopca. Trudno, najwyżej zastanę go w łóżku z Rokmenem. Noale tolerancyjnym trzeba być.
Rodzice Tego Emo Chłopca byli bogaci. Więc TEC miał duży dom, najnowszy telefon, kilka laptopów, iluśtamiluś calowy telewizor i inne „cuda na kiju”, jak to sam dziwacznie określał.
Lubiłem przychodzić do domu Tego Emo Chłopca, bo w nim panowała taka miła atmosfera. A zazwyczaj się myśli, że jak jest bogata rodzina to wszyscy to są snoby i egoiści. A tu- strasznie mili ludzie. Tacy przyjaźni i w ogóle.
Zadzwoniłem przy furtce. TEC (chyba to był on) otworzył mi furtkę. Zadzwoniłem przy drzwiach. TEC (chyba to był on) otworzył mi drzwi. Wszedłem do środka. To jednak nie TEC mi otwierał drzwi, tylko jego kuzyn młodszy. Taki fajny chłopak, podobny do TECa trochę.
Jest Ten Emo... Znaczy, jest może Twój kuzyn?- spytałem.
- Aha, na górze w pokoju swoim...
Z kimś? Z dziewczyną jakąś czy coś?
Eeee... No nie wiem, czy z dziewczyną, czy to raczej on...
A jednak! Wiedziałem. Och, i jeszcze to biedne dziecko o tym wie. Naprawdę, TEC demoralizuje młodzież.
Poszedłem jednak na górę, do pokoju TECa. Tak jak wspominałem- najwyżej zastanę go w łóżku z Rokmenem. Noale tolerancyjnym trzeba być.
Zapukałem. Wychowanym też trzeba być. TEC powiedział „proszę”. A więc wszedłem.
TEC i Rokmen sobie siedzieli spokojnie na łóżku. Chyba im jakąś romantyczną konwersację przerwałem.
Spytałem, czy im nie przeszkadzam. Odpowiedzieli, że oczywiście, że nie. Spytałem, co robili. Odpowiedzieli, że rozmawiali.
I spytałem kto nosi spodnie w tym związku. I się roześmiali. I powiedzieli, że nieustalone.
I Rokmen sobie poszedł do domu, bo się spieszył, bo cośtam.
- No więc- powiedziałem.
- Och, jesteś tolerancyjny, prawda?
- Tak, tak, zawsze byłem. Ale czemu?
- Nie mogę tego wyjaśnić.
- Nie możesz czy nie chcesz?
Zastanawiał się przez chwilę. I odparł, że nie chce.
Więc sobie poszedłem.